Mevsimler birbirini kovalarken, dökülen yaprakların yerini taze tomurcukların almasına gülümsedim bu sabah. Oldum olası severdim baharları, çünkü bize solduğun yerden filizleneceğini anlatıyordu hiç sıkılmadan. Baharların işi buydu belki de. Hayatta olduğun sürece hep yeniden başlayabileceğini hatırlatmak...

İnsanlar görüyordum sokakta, gülümsemeyi unutmuş gibiydiler. Hepsinin yüzünde bir telaş, bir yerlere yetişmeye çalışıyorlardı. Varacakları yerden çok memnun olmasalar gerek, ifadelerinde sevinç göremiyordum. Ya yükleri fazlaydı ya umutları az.

Oysa bir kere olsun farkındalıkla uyanabildiğimizde sabahlara, soğuk havalarda üşüyen ellerimizden ziyade, hissedebilen tenimize odaklanmaya başladığımızda asıl uyanış başlıyordu.

Hepimiz zorlu yollardan geçiyorduk, geçecektik, sınanacaktık tabii. Yaşamın mayasında vardı bu imtihan hali. Bu imtihanların bizi olmamız gerektiği kişiye dönüştürdüğünü idrak ettiğimizde o en acı hikâyelere teşekkür ederken buluyorduk kendimizi.

Teknolojik gelişmeler, sosyal medyada maruz kaldığımız başkalarının hayatları, popüler güzellik algısı derken birbirine benzeyen yüzler, birbirine benzeyen kişiler oluvermiştik sorgulamamıza bile fırsat verilmeden.

Fakat yine kendini hatırlamak mümkündü. Sen gerçekten gelişmek istediğinde, süreç hayatın akışında otomatik olarak başlıyordu. Bazen acıyla, bazen mutlulukla, bazen hayal kırıklıklarıyla, bazen sürprizlerle sana 'Merhaba' diyordu yenilik çanları.

Yapmamız gereken tek şey 'Küsmemek!'

İyiliğe ve güzelliğe olan inancımıza ve kendimize olan saygımıza küsmemek!

Bize faydası olmayan toksik insanlara artık mesafeli olmak kişisel bir bakımdır ve zaruridir.

Öz benliğimize ve içimizdeki çocuğa küsmemeliyiz.

Her yeni gün bir şansımız daha var.

Öz disiplinle istediğimiz hayatı yaratmamız mümkün.

Yazımı sevdiğim bir sözle bitirmek isterim.

Yelkenine güven, rüzgârdan korkma sevgili okuyucu.

Hava nasıl olursa olsun, yolda olmak güzeldir...