Yine öğle sonrası uyuklamak için kendime ortam yaratmak ve zihnimi temizlemeyi amaçlamıştım. Gorki’nin bitirmek istemediğim “Ana” kitabını almıştım elime ve geçmiştim şömineye en yakın koltuğuma. Aylardan sonbahar, günlerden eylüldü diye geçirmiştim içimden. Şair atmosferine bürünen zihnim hep bu sa

Denizdeki fenerim ol Bir ışık tut hayatıma Uçuşan kelebeğim ol Yaşat özgürlüğü bana Yağmurun bereketi ol Hiç durmadan yağ başıma Toprağa düşen cemre ol Baharı sen getir bana Kurduğum hayallerim ol Bitmek bilmeyen düşlerim Gökte, kutup yıldızım ol Yolumu senle bulayım...

Oturdu kadın o çok sevdiği penceresinin önüne
Araladı kırık canını ve yaktı sigarasını…
Yağmuru dinledi biraz…
Damlaları saymak istedi, sayamadı…
Usul usul esen rüzgâra kulak verdi…
Anlatacaklarını duymaktı niyeti
Bir yelin içinde kaç can, yarı aralık canların ardında kaç hikâye gizlenirdi,
B

Bak bugün yine baktım fotoğraflarına yatmadan son bir kez. Acaba doğru mu yapıyorum sevmekle seni? Boşuna mı ısrar ediyorum? Acaba hatırlıyor musun hislerimi… Görmeyeli baya oldu. Mesafeler de yaramadı seni sevmeyi bırakmaya. Yüzünü unuttum, sadece fotoğraflarda hatırlıyorum. Sana olan bir sevgi var

Valizimi hazırlıyorum
Ne bir heyecan kırıntısı var içimde
Ne de bir damla istek
Neden gidiyorum ki ben?
Kime gidiyorum?
Hayallerimi kırdırmaya gidiyorum sadece
Havadan yere çakılmaya gidiyorum
Kalbimi paramparça etmeye gidiyorum
Hazır mıyım peki bunlara?
Böyle şeylere kimse hazır olmaz ya d

Ah benim olmaz yerde
Akan gözyaşım.
Ruhumun yaz yağmuru
Yüreğime akanım.

Bilinmeyen dilim, duyulmayan sesim.
Tane tane dökülenim.
İçimdeki dolu duygu
Dışa vuran anlamım.

Ben ömrüme çok gözyaşı ektim.
Seve seve ektim sandım ki sevgi biçerim.
Kalbim sevdi, gözüm ağladı.
Özür dilerim

Yetersizlikler ışığında, her gün biraz daha kendinden bir şeyler kaybederek , fazlaca azalarak yolunu iyiden iyiye kaybeden varlıkların sesiyim bugün. En büyük sorunlarımdan biri yetersizlik diyebilirim. Monotonum bugün, dünden belki biraz daha fazla. Daha az da olabilir gerçi ,bunu bazen çözemiyoru

Güzü sevdiren eylül ılıklığında bir sevda...
Yankılanır kalbinde durmadan…
Kalbin odacıkları boştu,
Kalbin odacıkları soğuktu evvelden…
Soğuklara nasıl dayanır tutuşmayan eller?
Ya el ele tutuşmayan yürekler?

Geldiğini belli etmeyen bir sinsi zamandı
Sıcakları yitirmemişken henüz üşütmez

Bir çocuk var yalnız, yapayalnız.
Tanıdık geliyor mu? Sandınız…
Vücudu topyekun acılara sığınak,
Kalbi kan ağlayan yüzü gülen çocuk.

Dünyaya geldi ayın son dördünde,
Gördü bütün acıları hayatının ilk gününde…
Sevgiye aç kalan yumuşacık kalbiyle,
Hasret tüm dünyadaki iyiliğin sesine…

Yaşa

“Minicik bir böcek, milyonlarca yıldır yeryüzünde en sağlam ipliği üretir. Yumurtaları bir yıl uyuyarak kendini geleceğe hazırlar. Doğduklarında kısa sürede ilk ağırlıklarının on bin katına çıkan mucizedirler. Sonra kendilerini ördükleri kozanın içine hapsederler. Hapsin sonunda başkalaşırlar. Artık

Alınlarımızda kaderlerimiz yazmıyordu. Alınlarımız iki kelimelik tek cümleye ev sahipliği yapıyordu yaşamları boyunca: “Care me...” önemse beni...
“İnsan ne ile yaşar?” sorusuna verilebilecek nice cevap var iken;“ İnsan nasıl yaşayamaz?” sorusuna verilecek tüm cevaplar yolun sonunda önemsenmek adı

İmtiyazlı ölüler her şeyin üstünde
Eksi kırk derecede soğuk bölgelerde bile
İnsanlar yeryüzünden daha alçak
Tasası gölgemizde giden günlerin

Denize ulaştı mı bilmem ilk insanlar
Kadınlar hala gözyaşından ibaret
Kravatlı adamlar-hani şu beyaz yakalılar-
Yalan alıp caka satıyorlar
Emekçinin