Lavinya Dergisi 4. Sayısı

Bedende yazılı, sessiz yaralar
Tenin hatırası, eski defterler
Bir iz kalır yıllar, bir iz kalır anlar
Her çizgi kanar, susar heceler
Bedende yazılı, sessiz yaralar 




Geceler çöker omuzlarımıza
Uyur şehir, uyanır sancılar
Kalbin çırpınır, sığmaz avuçlara
Bir bakış yeter, yıkar duvarlar
Ge

Maskenin tarihi insanlık kadar eskidir. M.Ö. 7000’lerde taş, kil ve kemikten oyulmuş maskeler bulunur; ölülere takılır, kötü ruhları uzaklaştırmak için kullanılır. Henüz bir isimleri yoktur, sadece izleri vardır. Sonra Antik Yunan’da sahne kurulur. Oyuncular yüze maske takar, işte o maskelere

…Kelimeler benim nefesimdi. Kendi nefesimi bilinçlice alıp verebileceğim oyuncaklarımdı, amacımdı, tutkumdu. Kelime çektim içime kelime verdim.  Kelimelerle büyüledim ve büyülendim. Yazının başına oturduğumda elimdeki kalemime bakıp bunları düşünüyordum. Yazmayı biliyordum, yazılan olmayı da am

Hayat aslında kocaman bir köprüden ibaret. Başlangıçla son arasında uzanan, tahtaları gıcırdayan, altından derin bir boşluk akan bir köprü. Hepimiz üzerindeyiz. Kimimiz koşar gibi geçiyoruz, kimimiz ürkek adımlarla ilerliyoruz. Ama sonuç aynı: herkes yolun bir ucundan diğerine varıyor.


Köprü

   Sabah aynı alarm sesiyle uyanmak ya da uyanmamak için direnç göstermek… Uyanıp telefon ekranından saate bakmak, mutfağa gidip her gün kullandığımız o tanıdık kahve fincanını elimize almak… Ardından aynı yolu kullanarak arabayla işe gitmek ya da aynı durakta aynı otobüsü beklemek, yüzler

Yine uyandı; dünden yeni ama aslında pek de farklı olmayan bir güne. Güneş yeniden yorulmadan doğdu üzerine; yine aynı özen, ışıltı ve görkemle. Kuşlar nasıl da heyecanlı ötüyordu… Sanki kulak verse anlatacakları bir şeyler varmış gibi, cıvıl cıvıl ve durmaksızın…
Kediler… Daha tamamı uyanmış değild

Yakışmadı Ay
Yakışmadı tutulmak sana
Bir yağmur inmeliydi oysa
Yıkamak için değil
Örtmek için bu kez
Bir yağmur süzülmeliydi
Toprağın inadına
Çalmalıydı abartılmış rolünü
Senle gözlerim arasında
Üşüyecekti ellerim
Eriteceklerdi kırıldıkları rüyaları
Ne tabir eden vardı zaten
Ne seherde horlayacak ke

        Kenarı eğri, yüzeyi çatlak, rengi beklenmedik şekilde karartılıdır. Bir Japon seramik ustasının elinde obje, ateşle sınandıktan sonra asla kusursuz çıkmaz. İşte tam da o eğrilikte, o çatlakta, o kararmada gizlenir güzellik. Çünkü tekrar etmeyen, yalnızca bir kere var olan

Hiçlik… Adı bile ürkütücü geliyor kulağa, değil mi? Sanki dipsiz bir kuyu, insanı yutacak bir karanlık. Oysa belki de hiçlik, evrende herkesin yanlış tanıdığı eski bir dosttur. Kapıyı çalmadan geliverir; bazen gece yarısı, bazen sabahın köründe. Oturur yanına, sessizce kahveni içer. Sen konuşmazsan

Kapalı kapılar ardındaki kırgınlıklar
Her biri farklı bir hikayenin izleri
Ruhundan parçalar kopararak beslenen
Küçük bir anla ortaya çıkmaya meyilli
Gömdükçe derine bütünleşen seninle



Kilitli kutulara saklı söylenememiş sözler
Her biri başka bir ruha ait
Kafanda sürekli yankılanan diyaloglar

Denizin ortasında zaman çökmüş,
Mavi gölge sessizliğiyle dalgalanıyor.
Kırmızı bir alev asılı,
Uyuyan ufukların üzerinde titriyor.




Hiçbir rüzgar dokunamıyor
Geçmişin izlerine;
Gökyüzü, denizle birleşmiş bir sır gibi,
Karanlığın içinde nefes alıyor.




Kırmızı hâlâ kırmızı,
Bir fısıl

Eski bir şarkı çalıyor kafamda
Hüzünlü bir akşamın sabahı gibi
Ne olduğunu bilmediğim bir duygu dilimde
Bir sızı var kelimelerimde



Dönemem eskiye
Affedemem, seni değil kendimi affedemem
Kalbim sana gelir
Söz geçiremem 



Anımsıyorum bu acıyı
Geçmişimden değil geleceğimden hatırlıyorum