Lavinya Dergisi
BİTTİ DEDİĞİNDE BAŞLAYAN…
Mehmet YILDIRIM
Ben zerre koymamışken ağzıma bu meretten, Neden bu kadar sarhoşum şehrinde, Aşkından mı? Yoksa vuslata kavuşmayan bakışlarından mı?
Tam bitti derken başlıyor hayat bazen
Burası son durak dediğinde
En başa sarıyor yaşamak
Dünya böyle bir şey belki de
Ölmediğin her sonda
Yeni bir başlangıcın elinden tutuyorsun
Beklediğin mutsuz sona
Mutlu son olabilme ihtimaliyle karşılaşıyorsun
Notalar çalıyor önce arka fonunda yaşadıklarının
Sonra kelimeler diziliyor ardı ardına
Herkes bana bakıyormuş gibi hissediyorum
Yine dalıp gidiyorum kendimden uzağa
Nereye diye soranlara bir cevabım yok
Oysa olsaydı elimde bir fotoğrafın
Ne bileyim şöyle fotoğrafçıya karşı güldüğün bir fotoğraf
Derdim ki ben çekerken gülmüştü böyle
Yalanı elbette sevmem
Ama bir yalana inanmaya o kadar ihtiyacım var ki
Oysa bitmişti her şey
Ne güzel hazırlamıştım kendimi mutsuzluğa
Yalnızlığın kitabını yazmaya adım bile atmıştım
Kendimden kaçmıştım dolu dizgin
Bulunduğum an bir elekti
Tüm geçmişimi dökmüştüm o elekten
Yaşadığım tek şey gecenin karanlığı ve yalnızlıktı
Sonra sen doğdun yüzüme
Geceye bir ay ışığı oldun
Yalnızlığıma karşı bir hükümdar
Belki de seni ben yarattım içimde
Rahatsızdım belki yalnızlığımdan
Belki olmak istediğim yerdeydim
Karışıktım
Şimdi daha da düğümlendim
Nerden tutsam elimde kalıyor
Ve adımlarım hep kendimden sana
Yine de olmazlara meyillendiğimin farkındayım
Biraz gerçekçi baktığımda şanssızım
Aşık olmak için doğru zamanda olsam da
Doğru yerde değilim
Kaçmalıyım senden
Ateşine düşersem eğer bırakamam seni
Korkum yanmak olmadı hiçbir zaman
Bu defa tek başıma yanmaktan korktum
Kaçmaya çalışıyorum
Yardımcı ol bana
Bakma bana sev beni diye
Ödüm kopuyor düşersem diye gözlerinin derinliğine
Ve tir tir titriyorum karşında
Kaçmak isterken senden böyle
Deli gibi aşık olmanı isteyecek kadar aptallaşıyorum…