Lavinya Dergisi
YİTİRİLMİŞ
Vildan ÜLKER
En güzeliydi belki de umut edebilmek, hayatın karmaşasında umut ile kalbi dinginleştirebilmek...
Çareler de çaresiz kalırmış bazen,
Anlamlarda yitirirmiş tüm manasını,
Bu hayat daima siyah beyazdan ibaret değilmiş,
Benim hayatımın grisiymişsin sen.
Beklemek mi zor geldi,
Yoksa gelmeyeceğini bile bile,
Her defasında aynı umutla beklemek mi?
Umudumun bittiği yerdeyim ben şimdilerde.
Gidişi vardı lakin dönüşü yok bu yolların.
Gelmeyecek olanı bekledim,
İnatla ve azimle geleceğin güne sakladım kendimi,
Vazgeçmedim hiç,
İnan her gece dualarımda yaşattım ben seni.
Bir varmış bir yokmuşuz,
Rüyam zannederken seni,
En acımasız kâbusuma dönüştüğünü,
İzlerken buldum kendimi…
Ama bir gün yitirdim işte,
İçimde sana dair olan her şeyi kaybettim.
Anladım belki de,
Ben gelmeyenin bekleyeniydim,
Yitirilmiş bir aşkın son kelamıydım belki de…