Ne saklıyorsun kendinde, kimseler duymuyorken?

Hangi yükü için için hafifletiyorsun, yolu tek başına sürerken?

Neyi derinleştiriyorsun zihninde, sessizlik adım adım büyürken?

Kimi çağırıyorsun ruhuna, kalabalık her saniye hızlanırken?

Korkma…

İnsanoğlu hiçbir şeyi boşuna yapmaz; sen de öyle.

Okuduğun her kitap, bakışının yönünü değiştirir; bıraktığı sessiz iz, iç çizgini daha da netleştirir.

İzlediğin sahneler, dimağını başka dünyalarda gezdirir; düşünce dağarcığını usulca genişletir.

Yaptığın her antrenman, yalnızca bedenine değil, iç dünyana da bir denge kurar; her tekrar, zihninde başka bir noktayı berraklaştırır.

Günlük diyetin enerjini arıtır; gereksizin çekilmesi, bütüne daha temiz, daha ferah bir alan açar.

Yaşam disiplinin davranışlarını sadeleştirir; düşüncelerin ve tutumların yavaşça kendi içinde tutarlı, sağlam bir çerçeve örer.

Evde ve hayatta gösterdiğin düzen ise, içindeki karmaşayı yatıştırır; hayatını taşıyan zemini sağlamlaştırır, düşüncelerine dingin bir yer açar.

Gerçek dostların, neşenin tonunu değiştirir; aldığın ışığın niteliği, çevrende karşılığını bulur.

Gezip gördüklerin ufkunu açar; kendine güvenini diri, bakışını canlı tutar.

Ve daimi aşkın…

Tüm bunlara sakin bir kapı aralar; içyapında geniş, derin bir huzur alanı kurar.

Paylaşılan dinginlik, kalpteki gölgelerin ağırlığını hafifletir; içini nefes alan, genişleyen bir yere dönüştürür.

Ve sonunda anlaşılır ki:

Dışarıya yansıyan her hâl, içeride kurulan düzenin en saf sonucudur.

Ve sen…

Kimse izlemezken yetiştirdiğin, büyüttüğün ve sessizlikte emek verdiğin her şeyin toplamısındır.