Lavinya Dergisi

KİLİM
Burçin LAÇİN ALTAY

Ömrü ferahlatan mis kokulu sabahları duymak için, gerçek sevgiye ulaşmaktaydı hep umut.

Hangi günahla kopmuş ki kıyamet? Var bir güvendiği korkusuz cellatların Duvarları acıyla boyanmış şimdi evlerin Nefessiz kalmış yaz çiçekleri balkonların... Ölü bir sancı doğuruyor şimdi eksiltilen her anne... Kin bürümüş ellerde yitirilen canların Kan büyümüş yüzlerinde solan umutlar Yarınlar sakin, yarınlar suskun... Yarını doğururken sevgiden yoksun her anne... Bir yanlışın yumağında düğüm olmuş boğazları Utançtan iplere karışan dolaşan elleriyle Sanki onlar işlemiş bu kanlı kilime, ilmek ilmek Öldürülen kadınların hüzün kokan resmini...