Kuş olsam kanadım yok Ağaç olsam dallarım kırık Sevdaya mahkumum boynum vuruk Yola çıksam çığ düşer Suya uzansam buz tutar Gitsem yollar çamur Kalsam insanlar sağır Her türkü bir yaramı seviyor Silahlar kan kırmızı ellerim hedef Kendime bir zaman vuruyorum Sessiz sedasız takvimlerden Aklım terbiye etse geceyi Gündüz telaşı ağzımın kıyılarında Bıraktığın acının bıçağıyla Deşiliyor avuçlarım Çığlıklar su içinde Gözlerim geçmişin düğümü Yokluğun alfabeye sığındı Boşluğun süzülen kanatlarında Özlemek kırık dalı yeniden tutmak Belki de ellerin sanarak Gövden kapılarda sonsuzluk işareti Sonra böyle uzayıp gidiyor hasret Düşündükçe ölümü Her kadın bir ömürdür diyorum Yaşayacak cesareti olana Ondan sonrası kar kış Gidiyorum üzgün adım ileri