Çiçekler diyorum… Ne de güzel açıyorlar baharda! Rengarenk umutlarla... Mevsimleri umursamadan… Bağrında biriktirdiği acıları saklıyor yapraklarında… Sevdirirken yeniden dünyayı Hatırlatıyor kalplerin nasıl ritimsiz attığını… Çiçekler diyorum… Nasıl da soluyor esen rüzgarlarda! Sert sözcüklere tutunamıyor narin gövdeleri Mumun erimesi gibi yavaş yavaş Batırıyor yeniden dünyayı Bilmem kaç karanlık dönüşünü yaşatıyor ömre Derin kuyuların en dibinde… Çiçekler diyorum… Ne kadar da inatçı! Yaşamaya mecbur bir düş gibi Kokusunda taşıdığı bitmeyen umutla Karanlık kör kuyuların dibinde bile Birkaç damla gözyaşıyla can bulup Nasıl da göz kırpıyor hayata... Çiçekler diyorum Nasıl da dost yüzlü! Göğümde dolaşan sancılar yağarken toprağıma Nasıl da ferahlatıyor göğsümü bir bakışıyla… İstemeden de olsa; Çaldırıyor umut ıslığını dudaklarıma…