Lavinya Dergisi 4. Sayısı

İnsan ne zaman büyür? Sevdiğinde mi büyür yoksa sevilmediğinde mi? Sevmek tek başına yeter mi? Sevilmeden de hayat devam eder mi? İnsan kaybettiği zaman büyür bence. En çok sevdiğini kaybettiğinde büyür. Yanında o olmadan nefes alabildiğinde büyür. İlk başlarda hiç yaşanmazmış gibi gelir. Aldığın ne

“Çocukluğum”; Maksim Gorki’nin muhteşem eseri ve devamında gelen “Ekmeğimi Kazanırken”, “Benim Üniversitelerim” üçlemesi. Acımasızlık ve hoyratlık içindeki tertemiz o çocuk kalbi. Kahramanları, hayatın zorlukları bir yana dursun, yine de yıllar renkli ve gizemli. İnsanoğlunun sadece edebiyat satırla

"Başımı alıp gitmek istiyorum." diyeceksiniz. "Nereye?" diye soracaklar.
Henüz gidilmemiş bir yere, ayak izi olmayan bir yoldan... Yoldaşa ihtiyaç duymadan, varılacak menzili düşünmeden. Ayak izlerimin yoldaki gölgesine hayran kala kala kendim yine kendimle yol almak, yolculuk etmek istiyorum.

Bu gece o geceydi işte sevdiğim
Bu gece ellerine en çok ihtiyacımın olduğu gece
Şimdi karanlıkla baş başayım
Sessizliğin koynunda
Senin hayalinle
Tenime işleyen soğuk rüzgarı
Sıcacık hayallerimle eritmeye çalışıyorum
Yıldızlar bulutlara gizlenmiş
Yağmur damlaları düşüyor saçlarıma
Bir paket sigarayı

İnsan nereye ait hissediyorsa evi orasıdır. Ev denildiği zaman aklımıza ne gelir? Benim aklıma huzur, güven, rahatlık, mutluluk geliyor. Ev illaki çatısı ve dört duvarı olan bir yapıdan mı ibarettir? Ev kavramın bence insandan insana farklılık göstermenin yanı sıra herkese farklı da hissettirebilir.

Uzayın henüz keşfedilmemiş bir yerinde “Eşyarafya” adlı bir gezegen varmış.
Bu gezegende yaşayan canlılar duygulara sahip değillermiş.
Çünkü bu gezegende sadece eşyalar yaşarmış.
Bu eşyalar, insanlar tarafından kullanıldıktan sonra çöpe atılan eşyalarmış.
İnsana dair çoğu özelliği taşımayan E

Biri yürürken ayakları arasına ayak uzatıp düşürmek olarak tanımlar sözcükler “Ayağa çelme takmak.” deyimini. Mecaz anlamına değinilirse kişinin işinde yükselmesini önlemek, sıkıntı vermek gibi kelime bütünleri listeye eklenir. Edebiyat literatürlerine sözcükler uzanır, insanoğlunun kendilerine çelm

Boşluğumlayım baş başa.
Yudum yudum,
Kırık dökük,
Tüketmekteyiz bir ömrü.
Ne gözümüz kamaşıyor artık
Ne de inancımız.
Nihayet alışmışız karanlığa.
Nihayet,
Barışığız dargınlığa.



Dolaşmışım caddelerce,
Seni bulmaya yormuşum.
Ve ne zaman bulsam,
Hep öteki olmuşsun.
Ne zaman tanısam,
Hep yabancıy

“Yetişmek” ne yorucu bir eylem. Bir annenin dilinin kıyısına en çok bu kelime uğruyor olabilir, elbette evlatlarından sonra. Ya da bir metropolde her gün toplu taşıma ile kaptı kaçtı oynayan bir çalışanın hayatında. Yetişmek yorucu, yetişebilmişsen varmak ist

Savaştan kaçtım geldim ben; tek savaşan benim olduğum bir savaştan, yıllarca
kaybettiğim savaştan. Yaralarım acıyor bastırma sakın. O mu? Bilmem hangi yıldan
kalma, hangi insandan aldığım yara. Savaş bu Dora!
Yara almak; ekmek, su kadar hak insanoğluna. Sonunu bile bile yürüdüm bu yolda. Hani
bi

Yalnızlık, yanlışlığın ilk adımı, Çektim sensizliğin acısını. İmkânsız sevinçlerimin dalgası, Yitirdim ömrümün baharını. 
Yalnızlık, yanlışlığın ilk adımı, Hatırlıyorum birlikte geçirdiğimiz anları. Üzerimde yokluğunun şaşkınlığı, Kaybettim aşka olan inancımı.

Loş ışıklı bir oda. Perdesi yarı aralanmış; hava yağmura meyledercesine kapalı. Odada iki koltuk. Döşemesi yıpranmış olsa da ahşap ayakları hürmetine atılmaya kıyılmayan... Sağ koltukta görmeyi bırakıp bakmalara dalmış bir ben... Karşımda; görünürde boş lakin hayalimde çocukluğumu oturttuğum koltuk.