Lavinya Dergisi
BEN ÖLÜRSEM
Gamze ÖZKAN
Ya gökkuşağı olup süzüleceksin mavide ya da hapsolacaksın karanlığında. İçindeki özgürlüğü, hayalleri ve sonsuz olasılıkları yalnızca sen biliyorsun.
Ben ölürsem, Ağlasın herkes,
Karıştığım toprakta
Kimin ekini,kimin tohumu,
Kimin çiçeği olduysa,
Herkes ağlasın.
Yaşarken sevmediler beni,
Kimse ağlamadı gittiğime,
Gözyaşlarımı bulutlara sakladım bende,
Desinler, ’’O da kendi içini yedi,
Herkes onu ezdi çiğnedi.’’
Bedenimi son kez yıkayan O da ağlasın.
Düşünsün, ’’Hangi acılar sarmış bu bedeni?
Bütün ruhunu kanattı mı o yaralar,
Yoksa hiç var olmayan bir şey mi vardı,
Bütün bu izlerin içinde?’’
Düşünsünler‘’Derdi neydi?’’
Derdim vardı,var olamamak,
Hiç olamamak.
Yolumu mu kaybettim,
Yoksa yolum hiç var mıydı?
Sorgusuz,bilinmez.
Kime baksam alaycı bakışlar,yüzler aynı.
Gülüşlerinde ; ‘’Kimse seni kaybetmezdi’’ derken
Haklılar.
Hayatı olmayan biri girebilir mi başkasının hayatına?
Korkuyorum,
Üzüntüm var yaşamaktan,
Ölmekten, ağlamaktan,
Gülmekten …
Her şeyden korkuyorum.
Ve bu yüzdendir kaçıyorum.
Ne için çabalarım, emeklerim?
Kim için? Kendim için mi?
Ben zaten ölüyüm,
Geriye hiçbir şey kalmadı.
Yalnızlığımda ilk kendimi kaybettim.