Lavinya Dergisi
UYANMAK: YENİDEN DÜŞMEK
Gamze ÖZKAN
Ya gökkuşağı olup süzüleceksin mavide ya da hapsolacaksın karanlığında. İçindeki özgürlüğü, hayalleri ve sonsuz olasılıkları yalnızca sen biliyorsun.
Kaldırımlara taşmış gecenin çocukları
Dumanla karışmış kahkahalar, kirli ışıklar
Durakta başka bir ağırlık bekliyor
Kimse masum değil artık
Zaman, aceleci bir cellat gibi
Herkes dokunur, sırasını şaşırarak
Yalnızlık ödeme biçilmiş bana
Avuçlarımda eskimiş bir çağrı
Ne doğruyu seçebildim
Ne yanlışı savundum
Bir başıboşluk, bir hoyratlık
Kendi sürgün sürgün gibiyim
Sokaklar benden önce yorulmuş
Duvarlardan ayrılan küfürlü hayaller
Her şeyin biraz daha eksilirim
Kimliğim, cebimde buruşmuş bir kağıt
Adımı sorsalar susarım
Çünkü bazı isimler fazla yük taşıyor
Geceler bana tanıdıkları tanır
Sabah ise yüzümü geri
Uyanmak, günün yeniden kesilmesi
Aynaya bakmak, gecikmiş bir yüzleşme
Ne affedilecek kadar temizim
Ne de kendin karanlık
İçimde bir ses, durmadan kaç diyor
Ama kaçacak yer de bana benzemiş
Kalmak, gitmekten daha ağır bazen
İnsan kendinden sürgün olur mu
Olur
Ben