Lavinya Dergisi 4. Sayısı

Yalnızlık, yanlışlığın ilk adımı, Çektim sensizliğin acısını. İmkânsız sevinçlerimin dalgası, Yitirdim ömrümün baharını. 
Yalnızlık, yanlışlığın ilk adımı, Hatırlıyorum birlikte geçirdiğimiz anları. Üzerimde yokluğunun şaşkınlığı, Kaybettim aşka olan inancımı.

Loş ışıklı bir oda. Perdesi yarı aralanmış; hava yağmura meyledercesine kapalı. Odada iki koltuk. Döşemesi yıpranmış olsa da ahşap ayakları hürmetine atılmaya kıyılmayan... Sağ koltukta görmeyi bırakıp bakmalara dalmış bir ben... Karşımda; görünürde boş lakin hayalimde çocukluğumu oturttuğum koltuk.

Yaşamak anlamını yitirdi artık
Yaşamak çekici gelmiyor hiçbir yanıyla
Büyümek dedikleri şey çokta iyi değilmiş
Neden hevesle büyümeyi ister ki insan?
Acıyla karşılaşmayı bu kadar çok mu ister?
Sırtından vurulmayı,
Sevip sevilmemeyi…
Hangi yönden bakayım şimdi dünyaya
Ağladığım pencereler kapanmıyor

Hava oldukça kasvetli ve yağmurluydu. Eda annesinin oyun oynarken uyuya kalmasını fırsat bilip evden dışarı çıktı. Eda daha 7 yaşındaydı ve ayakkabı bağcığını bile zar zor bağlayabiliyordu. Buna rağmen üzerine montunu alarak dışarı çıktı. Akşam olmak üzereydi, hava da gitgide kararmaktaydı. Eda yolu

Hak edilmeyen sevgileri taşımıyorum artık yüreğimde,
İz bıraktı yer verdiğim tüm sevgiler kalbimde.
Bir rüzgâr hafifliğinde sevdiklerim;
Demirle boy ölçüşen pamuk gibi şaşırttı her seferinde...


Ne gelir elden hoyratça incitilmiş bu kalbe;
Sevmeye çalıştıkça sevmeyi zorlaştıran ruhları,
Özgür bı

"En ağır işçi benim. Gün 24 saat seni düşünüyorum."
İlk kez, bu dizelerle bir şiiri böyle sevmiştim. Şiirin sahibi ise aşka aşık olan hüzün şairi Ümit Yaşar Oğuzcan'dı..

Bu şiir ve şairle tanışmadan önce, şiir dünyası benim için anlamsız gelirdi.
Kendime "Bu insanlar, bu şiir adındaki gereks

Çocukluk! Yazar Jose Mauro de Vasconcelos, yıl 1968 ve on iki günde satıra alınan fakat yirmi yıldan fazla yürekte taşınan düşle gerçek arası o hikâye. Beş yaşındaki kahramanımız Zeze’nin dilinden birinci tekil şahıs paragraflar. Zor bir hayat, sefalet, şiddet, ikinci plana atılmak fakat her şeye r

Gel diye beklerken bugünümden oldum Sen diye sayıklamaktan hayattan koptum Yokluğunda yaşamaktan soğudum Sevgisizlikten üşümekten yoruldum Çabalarımın altında ezilip durdum Kendi kendime seninle hayaller kurdum Kurduğum hayaller içinde kayboldum.

Zor olacak biliyorum senin için
Önce biraz afallayacaksın
Sonra durup düşüneceksin
Ne yapıyorum ben diye?
Hiç yaşanmamış olmayı isteyeceksin
Hiç yaşamamış olmayı
Belki zorlayacak güzel kalbini
Belki tüm bedenini bir şüphe saracak
Aklına kazınan şeylerden dolayı için rahat etmeyecek
Biraz duracak düş

İnsan bazen bazı şeylerin kıymetini bilmez. Bu kıymetini bilmediğimiz şey çok küçük veya büyük bir şey de olabilir. Bu insanın kendi hayatında değer verdiği olaylara, insanlara veya varlıklara bakış açısına bağlıdır. Bazı insanlar için gülümsemek bile çok değerliyken bazı insanlar için pahalı arabal

Güne nasıl başlar insanoğlu? Günaydın kuş, çiçek, böcek, camdaki teyze, servis bekleyen çocuk, heybetli çınar ağacı, göz kırpan bulut ve diğerleri gibi onca olumluma ile gülümseyerek mi? Peki bu neşe saçan hali, olumsuzluklar eksiltebilir mi? En sevdiğin bluzuna kahve dökülmesi, otobüs kaçması, yağm

Bu yazımda Cem Karaca'nın "İşte Geldik Gidiyoruz" şarkısının nakaratından yola çıkarak doğum günleri hakkındaki düşüncelerimi paylaşmak istiyorum:
“Deli gibi kutluyoruz
Yılbaşı doğum günümüzü
Doğuma da ölüme de
Çiçekler yolluyoruz
Sevince de kedere de
Doğuma da ölüme de
Çiçekler yolluyoruz”


Yuk